Akkerman, P. Kunstenaarsdagboek (2020), Uitgeverij NAI010, ISBN: 9789462086098
Nederlandse kunstenaar Philip Akkerman (1957) houdt sinds zijn academietijd een dagboek bij. Dit dagboek beschrijft zijn worsteling met het bestaansmysterie, zijn worsteling met de kunst en de kunstwereld, zijn worsteling met de schildertechniek en zijn worsteling met zichzelf.
Het is de vraag of hij zonder dit dagboek ooit met het schilderen van zelfportretten begonnen zou zijn en, indien hij er al mee begonnen zou zijn, hoe lang hij dit dan volgehouden zou hebben. Philip Akkerman. Kunstenaarsdagboek neemt je mee in de chaotische stortvloed van tegenstrijdige gedachten in het hoofd van Akkerman.
Aantal mooie quotes en gedachten gericht op (het maken van) zelfportretten in dit boek, zoals:
- De mens heeft allerlei verborgen, ook voor hemzelf verborgen, eigenschappen. Pas na de ervaring leer je jezelf kennen (p. 159)
- Schilderijen en tekeningen laten iets heel persoonlijks zien in onze kille technische wereld. Velen zijn daar bang voor (p. 159)
- Niet zoeken moet men zichzelf. Geven moet men zichzelf (p. 171)
- Ik ga er maar mee verder, met het schilderen en tekenen van zelfportretten, ook als ik er geen ideeën meer voor heb. Je moet immers verder. Het is net als met het leven zelf. (p. 48)
- Ik mag straffeloos mijn eigen karakter verloochenen (p. 17)
- Nee, het gaat me niet om de verschillende emoties, het gaat met niet om mezelf, het gaat me niet om diepgang. Als ik aan het werk ben, gaat het me om de ambachtelijke kant van het kunstenaarschap. (p. 59)
- Wij mensen denken dat we ons van alles bewust zijn. We doen maar, vechtend om te overleven. (p. 48)
- Over zijn eerste ervaringen met zelfportretten maken: Toen ik 12,13,14,15,16,17 en 18 jaar oud was tekende en schilderde ik mijzelf dikwijls. Eerst vanuit het donkere glas van de afstemplaat van mijn grote ouderwetse radio, later ook met spiegeltjes. In het donkere glas weerspiegelde mijn gezicht (p. 56)
- Tot nu toe schilderde ik 4.000 zelfportretten. Een belachelijk oeuvre. Ik ben er trots op. Stel dat morgen de hele boel afbrandt, is dat erg? Als alles weg is, ook geen foto's meer, ook deze schriften weg, dan is er niets meer aan de hand. Het is wel heel jammer natuurlijk, maar wat is er dan eigenlijk veranderd?